مقدمه و اهداف: هدف از تحقیق حاضر مقایسه اثر و ماندگاری هشت هفته تمرینات اصلاحی، بازآموزی پوسچر و تلفیق آن ها در میزان عارضه گودی کمر افزایش یافته زنان جوان می باشد. مواد و روش ها: پژوهش حاضر از نوع نیمه تجربی با طرح پیش آزمون-پس آزمون و پیگیری دوماهه بود. آزمودنی های این مطالعه شامل 55 دانشجوی زن 18 تا 25 ساله مبتلا به گودی کمر افزایش یافته بودند که زاویه مساوی و یا بزرگتر از 54 درجه در آنها مشاهده می شد، به صورت تصادفی در قالب چهار گروه (تمرین، بازآموزی پوسچر، ترکیب تمرین و بازآموزی پوسچر و کنترل) تقسیم شدند. گروه های تمرین و ترکیبی به مدت هشت هفته و هفته ای سه جلسه در برنامه تمرین های اصلاحی شرکت کردند و گروه های بازآموزی پوسچر و ترکیبی دو جلسه در هفته به مدت هشت هفته تحت آموزش رعایت پوسچر صحیح قرار گرفتند، در حالی که گروه کنترل فعالیت های عادی خود را ادامه دادند. درجه گودی کمر هر فرد توسط خط کش منعطف قبل و بعد از انجام هشت هفته مداخله و سپس بعد از دو ماه پیگیری اندازه گیری شد. کلیه آزمون های آماری در سطح معنی داری 05/0>p انجام گردید. یافته ها: نتایج آزمون آنالیز واریانس تکرار شونده حاکی از تفاوت معنی دار پیش آزمون و پس آزمون در سه گروه تمرین، آموزش و ترکیبی در کاهش میزان گودی کمر افزایش یافته بود. نتایج آزمون تعقیبی نشان داد که پس آزمون و پیگیری گروه های تمرین، بازآموزی پوسچر و ترکیبی در مقایسه با گروه کنترل، در میزان گودی کمر با پیش آزمون اختلاف معنی داری در جهت بهبود عارضه داشتند. ماندگاری اثر تمرین، بازآموزی پوسچر و برنامه ترکیبی نشان داد هر سه نوع برنامه بر گودی کمری افزایش یافته تأثیر کاهنده داشته، ولی تفاوت معنی داری با یکدیگر نداشته اند. نتیجه گیری: با در نظر گرفتن نتایج تحقیق حاضر می توان بیان کرد که به کار بردن برنامه تمرینات اصلاحی، ترکیبی و بازآموزی پوسچر احتمالا در بهبود گودی کمر افزایش یافته موثر بوده، اما تأثیر برنامه تمرینات اصلاحی بیش از سایر مداخلات بود. پیشنهاد می شود افرادی که دارای این عارضه می باشند، با توجه به فراخور شرایط از این پروتکل های تمرینی و همچنین آموزش وضعیت بدنی صحیح جهت اصلاح این عارضه استفاده کنند.

اهداف: سندرم متقاطع فوقانی نوعی ناهنجاری سیستم عضلانی اسکلتی می باشدکه منجر به کوتاهی عضلات قدامی و ضعف عضلات گردن و قفسه سینه می شود. از روش های رایج در اصلاح این ناهنجاری، تمرینات اصلاحی است که تاکنون راهکارهای متفاوتی برای اصلاح این ناهنجاری به کار گرفته شده است. باتوجه به فاصله فیزیکی در زمان بیماری های همه گیر و عدم امکان شرکت در برنامه های اصلاح رایج، این سوال وجود دارد که آیا راهکارهای تمرینی از راه دور می تواند همانند تمرینات حضوری تاثیرگذار باشند. مواد و روش ها: طرح تحقیق حاضر به صورت نیمه تجربی بود. در این پژوهش، تعداد 60 نفر زن کارمند دارای سندرم متقاطع فوقانی انتخاب شدند و به صورت تصادفی در 4 گروه قرار گرفتند. گروه آزمایش اول تمرینات اصلاحی را انجام دادند. گروه آزمایش دوم در مدت مشابه برنامه تمرینات بازآموزی وضعیت درست در منزل انجام دادند، گروه سوم تمرینات ترکیبی و گروه چهارم نیز به عنوان کنترل در نظر گرفته شدند. قبل و بعد از مداخله، زاویه سر به جلو، کایفوز و شانه گردشده افراد اندازه گیری شد. از روش آماری تحلیل واریانس یک راهه و آزمون تی زوجی برای تجزیه وتحلیل داده ها استفاده شد. یافته ها: هر 3 گروه آزمایش تفاوت معناداری در قبل و بعد از مداخله در مورد زاویه سربه جلو، کایفوز و شانه گرد شده نشان دادند (0/05>P). همچنین نتایج نشان داد میزان بهبودی درگروه تمرینات ترکیبی بیشتر از 2 گروه تمرینات منفرد بود. نتیجه گیری: باتوجه به آزمون فرضیه های پژوهش در اثربخشی تمرینات اصلاحی و بازآموزی بر عارضه سندرم متقاطع فوقانی، تمرینات ترکیبی نسبت به تمرینات مستقل اصلاحی و مستقل برنامه بازآموزی اثربخش تر بوده است. بنابراین، به مربیان و متخصصین اصلاحی توصیه می شود که تمرینات اصلاحی تنها در محیط کلینیک انجام نشود و در شرایط محدودیت ها و فاصله گذاری فیزیکی نیز می توان از مزایای تمرینات اصلاحی استفاده کرد.

زمینه و هدف: آسیب های اسکلتی عضلانی عامل اصلی ناتوانی در پرسنل نظامی هستند. در این بین کمردرد یکی از مشکلات شایع و پرخطر در میان نظامیان است. کمردرد بیشتر در پرسنل نیروی کار فعال و در محیط های نظامی نسبت به سایر جمعیت ها شایع است. لذا هدف از این مطالعه بررسی تاثیر تمرینات اصلاحی بر کنترل پوسچر و کیفیت زندگی نظامیان مبتلا به کمردرد مزمن بود. روش ها: مطالعه حاضر از نوع تحقیقات نیمه تجربی با طرح پیش آزمون-پس آزمون بود که نمونه آماری آن را 30 نفر از نظامیان مبتلا به کمردرد با میانگین سنی 35/6 سال که بصورت تصادفی انتخاب شدند تشکیل دادند. برای اندازه گیری کنترل پاسچر و تعادل آزمودنی ها از تست تعادلی وای (Y Balance Test) استفاده شد. کیفیت زندگی به وسیله پرسشنامه کیفیت زندگی سازمان جهانی بهداشت (World Health Organization) اندازه گیری شد. یافته ها: در سلامت جسمانی، سلامت روانشناختی و سلامت محیطی از خرده مقیاس های کیفیت زندگی تفاوت معنی داری بین پیش آزمون و پس آزمون وجود ندارد (05/0P>). اگر چه در خرده مقیاس سلامت اجتماعی تفاوت معنی دار بود (05/0P<). تعادل در پیش آزمون و پس آزمون گروه کنترل تفاوت معناداری نداشت (05/0P>). نتایج آزمون t همبسته بر متغیر های کیفیت زندگی و تعادل گروه تجربی نشان داد که از خرده مقیاس های کیفیت زندگی: سلامت جسمی و سلامت محیطی در پیش آزمون و پس آزمون تفاوت معناداری نداشته اند (05/0P>) در حالی که خرده مقیاس های سلامت روانشناختی و سلامت اجتماعی در پیش آزمون و پس آزمون تفاوت معنی داری را نشان دادند (05/0P<). نتیجه گیری: نتایج مطالعه حاضر نشان داد که تمرینات اصلاحی بر شاخص های کیفیت زندگی و کنترل پاسچر نظامیان مبتلا به کمردرد مزمن تاثیر مثبت داشته است. بنابراین پیشنهاد می شود که در ارگان های نظامی تمرینات اصلاحی در کنار سایر تمرینات مورد توجه قرار گیرد.

مقدمه و اهدافبا توجه به اهمیت تمرینات ثبات مرکزی و همچنین شیوع بالای اسپرین و ناپایداری عملکردی مچ پا و متعاقب آن افزایش نوسان پوسچر بعنوان یک ریسک فاکتور در وقوع اسپرین مجدد مچ پا، انجام تمرینات ثبات مرکزی با هدف ایجاد ثبات در ناحیه مرکزی بدن می تواند نقش بسزایی در کاهش نوسان پوسچر داشته باشد. لذا هدف از تحقیق حاضر بررسی تاثیر کوتاه مدت تمرینات ثبات مرکزی بر روی نوسان پوسچر ورزشکاران مبتلا به بی ثباتی عملکردی مچ پا می باشد.مواد و روش ها30 مرد ورزشکار دانشگاهی مبتلا به ناپایداری عملکردی مچ پا در این تحقیق شرکت کردند. پس از غربالگری اولیه و شناسایی ورزشکاران واجد شرایط با استفاده از پرسشنامه ارزیابی عملکرد مفصل مچ پا، آزمودنی ها به دو گروه تجربی (15 نفر) و گروه کنترل (15 نفر) تقسیم شدند. ورزشکاران گروه تجربی دو نوع از تمرینات ثبات مرکزی را در یک جلسه تمرینی انجام دادند. ارزیابی میزان نوسان پوسچر در هر دو گروه قبل و بعد از آزمون انجام گرفت.یافته ها نتایج آزمون آماری نشان داد که تمرینات ثبات مرکزی روی نوسان پوسچر ورزشکاران دارای بی ثباتی عملکردی مچ پا بصورت کوتاه مدت در حالت چشمان بسته اثر دارد و بطور معنی داری باعث کاهش نوسان پوسچر می شود (P<0.05) اما این تمرینات بر روی نوسان پوسچر در حالت چشمان باز اثر معنی داری نداشت (P>0.05).نتیجه گیریبنظر می رسد که عضلات ثبات دهنده مرکزی در کنترل مفاصل پروکسیمال و دیستال برای کاهش نوسان پوسچر ورزشکاران دارای بی ثباتی عملکردی مچ پا در حالت چشمان بسته نقش مهمی دارند و انجام این تمرینات در کوتاه مدت می تواند درکاهش نوسان پوسچر ورزشکاران دارای بی ثباتی عملکردی اثر مثبت داشته باشد. پیشنهاد می شود در درمان کاهش نوسان پوسچر ورزشکاران دارای بی ثباتی عملکردی مچ پا علاوه بر تمرین دادن عضلات ناحیه مچ پا، عضلات ثبات دهنده مرکزی نیز تمرین داده شوند.

مقدمه و هدف گردن درد یکی از اصلیترین اختلالات اسکلتی عضلانی در بزرگسالان است و چهارمین علت ناتوانی در جهان است. پژوهش حاضر با هدف تعیین تاثیر تمرینات حسی حرکتی بر حس عمقی، پوسچر و درد بیماران زن با گردن درد مزمن غیراختصاصی انجام شد. روش کار مطالعه حاضر از نوع نیمه تجربی و به شکل پیش آزمون-پس آزمون با گروه کنترل انجام شد. 30زن مبتلا به گردن درد مزمن غیراختصاصی به روش نمونه گیری هدفمند انتخاب و به طور تصادفی به دو گروه 15نفره تجربی و کنترل تقسیم شدند. آزمودنی های گروه تجربی در یک برنامه تمرین حسی حرکتی (سه روز در هفته و به مدت 8هفته)، شرکت کردند، درحالیکه آزمودنی های گروه کنترل در هیچ برنامه ورزشی شرکت نداشتند. درد، حسی عمقی و زاویه سر به جلو به ترتیب با شاخص مقیاس دیداری درد (روایی 0/94و پایایی0/97)، تست بازسازی زاویه سری-گردنی (روایی و پایایی؛ 0/85درصد)، زاویه کرانیو-ورتبرال (روایی و پایایی؛ 0/88درصد)، قبل و بعد از 8هفته تمرینات حسی حرکتی اندازه گیری شدند. یافته ها گروه ها در مرحله پیش آزمون از نظر درد، حسی عمقی، زاویه سر به جلو همسان بودند(P<0. 05) اما در مرحله پس آزمون از نظر متغیرهای درد، حسی عمقی، زاویه سر به جلو تفاوت معنیدار ثبت شد (P<0. 001)بعد از 8هفته تمرینات حسی حرکتی، گروه تجربی بهبود قابل توجهی در زاویه سر به جلو، درد، حسی عمقی در مقایسه با گروه کنترل نشان داد. نتیجه گیری نتایج نشان دهنده اثربخشی برنامه تمرینات حسی حرکتی بر درد، حسی عمقی، زاویه سر به جلو بود. تمرینات حسی-حرکتی به صورت معناداری به کاهش درد و زاویه سر به جلو، بهبود حسی عمقی در بیماران با گردن درد مزمن غیراختصاصی منجر شد. درنتیجه به نظر میرسد که میتوان از این تمرینات به عنوان یک پروتکل درمانی جامع در بهبود اختلالات متعددی در بیماران با گردن درد مزمن غیراختصاصی بهره جست.

مقدمه: در حال حاضر بیماریهای اسکلتی عضلانی جزء شایعترین بیماریهای شغلی و یکی از علل شایع غیبت از کار محسوب می شوند که خود می تواند سبب کاهش بهره وری شود. طبق گزارش ستاد معاونت درمان سازمان تامین اجتماعی در سالهای 1370 تا 1373 بیماریهای اسکلتی- عضلانی علت 14.4% از کار افتادگیهای کلی در کشور بوده است. بنابراین با توجه به این آمار و ارقام در این مطالعه سعی شده است که اختلالات اسکلتی عضلانی مربوط به شغل جوشکاری از طریق ارزیابی پوسچر به روش OWAS مورد ارزیابی قرار گیرد.روش بررسی: برای اینکه معلوم گردد این شغل نیاز به ارزیابی ارگونومیکی دارد یا خیر ابتدا با استفاده از پرسشنامه نوردیک بررسی مقدماتی صورت گرفته و سپس از شغل مربوطه به مدت 40 دقیقه در فاصله زمانی 30 ثانیه ای عکس برداری شد. در نهایت بر اساس روش OWAS عکسهای مربوط به هر پوسچر مورد ارزیابی قرار گرفت.یافته ها: یافته ها نشان می دهد کمر و بازوها بیشترین اقدامات اصلاحی را در سطح 2 به خود اختصاص داده اند در حالی که برای پاها این مقدار مربوط به سطح اقدامات اصلاحی 1 می باشد. در ارزیابی پوسچرهای ترکیبی بالاترین عدد به سطح اقدامات اصلاحی 1 اختصاص داده شد.نتیجه گیری: نتایج به دست آمده از پرسشنامه نوردیک نشان می دهد بیشترین ناراحتی افراد به ترتیب در ناحیه کمر (52%)، زانو (48%) و پشت (38%) می باشد که نتایج حاصل از روش OWASاین یافته ها را تایید می کند، بنابراین می توان روش OWAS را روشی مناسب برای ارزیابی پوسچر این حرفه در نظر گرفت.

مقدمه و اهداف در افراد با ناهنجاری سندرم متقاطع فوقانی پوسچر ناهنجار ، تغییرات الگوی فعالیت عضله و الگوی حرکتی گزارش شده است. این تغییرات می تواند به عدم تعادل فعالیت عضلانی، الگوی حرکتی و تغییرات بیومکانیکی منجر شود. هدف مطالعه حاضر بررسی تأثیر تمرینات اصلاحی بر پوسچر، فعالیت عضلانی و کینماتیک شانه در هندبالیست های مرد دارای سندرم متقاطع فوقانی بود. مواد و روش ها این مطالعه نیمه تجربی بر روی 30 هندبالیست مرد با ناهنجاری سندرم متقاطع فوقانی انجام شد که به صورت تصادفی به 2 گروه آزمایش (15 نفر)، و کنترل (15 نفر )، تقسیم شدند. متغیرهای الگوی فعالیت عضلات اندام فوقانی، کینماتیک شانه، سربه جلو، شانه گرد و کایفوز قبل و بعد از مداخله در هنگام پرتاپ توپ ارزیابی شدند. کینماتیک شانه و الگوی فعالیت عضلات اندام فوقانی (فوق خاری، راست کننده ستون مهره ها، ذوزنقه فوقانی، ذوزنقه میانی، پشتی بزرگ، سینه ای بزرگ)، با استفاده از الکترومیوگرافی و سیستم آنالیز حرکت ثبت شد. زوایای سر به جلو و شانه به جلو آزمودنی ها به روش عکس برداری از نمای جانبی و زاویه کایفوز توسط خط کش منعطف قبل و بعد از 8 هفته تمرین اصلاحی جامع اندازه گیری شد. گروه تمرین به مدت 8 هفته ( 3 جلسه در هفته)، در برنامه تمرینات اصلاحی جامع شرکت کردند، اما گروه کنترل در هیچ برنامه تمرینی ای شرکت نکردند. جهت تجزیه و تحلیل داده ها از آزمون های آماری آنالیز واریانس دوطرفه و بونفرنی در سطح معناداری 0/05=P استفاده شد. یافته ها ناهنجاری های سر به جلو (0/001=P)، شانه به جلو (0/003=P)، و کایفوز (0/002=P)، در گروه آزمایش، بهبود قابل توجهی در مقایسه با گروه کنترل در پیش آزمون و پس آزمون داشتند. در مرحله آمادگی پرتاپ و پرتاپ ( پرتاپ با سرعت آهسته و سریع) در گروه تمرینات اصلاحی ، فعالیت بالایی در عضلات فوق خاری، راست کننده ستون مهره های کمری، ذوزنقه فوقانی، ذوزنقه میانی، پشتی بزرگ و سینه ای بزرگ نسبت به گروه کنترل مشاهده شد (05/0>P). همچنین در مرحله آمادگی پرتاپ و پرتاپ ( پرتاپ با سرعت آهسته و سریع) در گروه تمرینات اصلاحی جامع، دامنه حرکتی بالایی در فلکشن شانه، فوروارد فلکشن شانه، اینترنال روتیشن شانه و اکسترنال روتیشن شانه، آبداکشن، نسبت به گروه کنترل مشاهده شد (0/05>P).نتیجه گیری نتایج مطالعه حاضر نشان داد تمرینات اصلاحی به طور قابل توجهی متغیرهای کینماتیکی و الگوی فعالیت عضلات را تغییر داد که این موضوع می تواند به منظور پیشگیری از آسیب اندام فوقانی در هنگام پرتاپ در تحقیقات آینده مؤثر باشد.